Liturgia pogrzebu ma ścisły związek z przeżyciami wiernych. Jej celem jest nie tylko modlitwa za zmarłego, lecz także obudzenie wiary i nadziei członków jego rodziny i uczestników pogrzebu. Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego. Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu. 

Formalności związane z pogrzebem, po uprzednim uzgodnieniu daty i godziny w biurze cmentarnym, rodzina załatwia w kancelarii parafialnej, przedstawiając następujące dokumenty:

                                                                           * akt zgonu z USC,

                                                                           *  informację o przyjęciu sakramentów św. (dokument od kapelana                                                                                            szpitalnego lub od duszpasterza z parafii o zaopatrzeniu zmarłego w                                                                                      domu rodzinnym),                                                      

                                                                            * pisemną informację o zmarłym wystawioną przez właściwego                                                                                                    proboszcza (jeżeli zmarły zamieszkiwał poza terenem parafii).                                              

W dniu pogrzebu gromadzą się krewni i przyjaciele zmarłego na Eucharystii sprawowanej na jego intencję. Towarzyszą mu również na miejsce wiecznego spoczynku. Modlitwy i pieśni pogrzebowe wyrażają, mimo smutku po utracie ukochanej osoby, nadzieję na wieczne życie. Chrześcijanie mogą w smutku mieć nadzieję, ponieważ są przekonani, że zmarli przebywają u Boga, i ponieważ wierzą w ich zmartwychwstanie. Dawny Kościół obchodził dzień śmierci swych świętych jako narodziny do nowego, wiecznego życia.

   Modlitwa za zmarłych:
                                          Wieczny odpoczynek racz im dać. Panie,
                                          a światłość wiekuista niechaj im świeci.
                                         Niech odpoczywają w pokoju. Amen.

 

Dzień Zaduszny (Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych): W tym dniu (2 listopada) Kościół w szczególny sposób kieruje swe myśli ku zmarłym. We mszy świętej, modlitwach i odwiedzając cmentarze wierzący okazują swój związek z tymi, którzy już odeszli do Boga.

Uroczystość pogrzebowa: Z wiarą w zmartwychwstanie grzebie Kościół ludzkie ciało. Na cmentarzu, zwanym również Bożą rolą, składa się je do ziemi, „jak siewne ziarno”. Podczas pogrzebu kapłan lub diakon wymawia nad otwartym grobem obietnicę zmartwychwstania, cytując stówa Jezusa: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (J 11, 25).

Kremacja: Spalenie zwłok i pogrzebanie prochów w urnie. Do niedawna (1964) nie wolno było katolikom pozwolić na spalenie ciała ludzkiego. Uchodziło to za znak niewiary i zaprzeczenie zmartwychwstania.